Όταν ο Εθελοντισμός συναντά την Τοπική Αυτοδιοίκηση

Παρουσιάστηκε με επιτυχία στη Λευκωσία το βιβλίο της Ρένας Δημοσθένους

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ενεργή πολίτιδα και μάχιμη εθελόντρια χαρακτήρισε τη συγγραφέα του βιβλίου «Εθελοντισμός και Τοπική Αυτοδιοίκηση» Ρένα Δημοσθένους ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ Νίκος Τορναρίτης παρουσιάζοντας το βιβλίο σε εκδήλωση στο κτίριο της ΠΟΕΔ στη Λευκωσία τη Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020 τονίζοντας ότι «αυτές τις έννοιες, της ενεργούς πολιτότητας και του εθελοντισμού, τις χρειαζόμαστε ως κοινωνία σήμερα όσο ποτέ άλλοτε γιατί είναι η καλύτερη απάντηση στον ατομικισμό που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε». Μιλούσε μπροστά σε εκατοντάδες φίλους και εκτιμητές του έργου της συγγραφέως που είναι καθηγήτρια Μουσικής στη Μέση Εκπαίδευση, εκλεγμένη  Σχολική Έφορος στον Δήμο Αγλαντζιάς από το 2016, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου BPW Nicosia (Business and Professional Women), Πρόεδρος της Επιτροπής Φίλων Γκολ στη Ζωή και μέλος της Επιτροπής Εξεύρεσης Οικονομικών Πόρων του Αντικαρκινικού Συνδέσμου Κύπρου. Στη διάρκεια της εκδήλωσης απηύθυναν σύντομους χαιρετισμούς ο Υπουργός Εσωτερικών Νίκος Νουρής και ο Δήμαρχος Αγλαντζιάς Χαράλαμπος Πετρίδης που δήλωσε «υπερήφανος που η κυρία Δημοσθένους έγραψε αυτό το βιβλίο, ένα χρήσιμο και πρωτότυπο οδηγό που θα αποτελέσει τροφή για σκέψη στην κοινωνία μας».  Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η προσωπική μαρτυρία του φοιτητή Νομικής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Λυκούργου Κάππα που υπήρξε μαθητής της Ρένας Δημοσθένους στο Γυμνάσιο, για την εμπειρία του εθελοντισμού όπως τη βίωσε υπό την καθοδήγησή της. Η παρουσίαση του βιβλίου που συντόνισε η Λίζα Κεμιτζιή περιλάμβανε και ένα καλαίσθητο, σύντομο καλλιτεχνικό «άγγιγμα» με την πιανίστρια Ιωάννα Σατραζάμη και τη Νάσια Γεωργίου στο τραγούδι που επίσης υπήρξε μαθήτρια της συγγραφέως, όχι μόνο στο μάθημα της Μουσικής αλλά και στη διάθεση για κοινωνική προσφορά όπως η ίδια ανέφερε από μικροφώνου.

Οικογενειακό βίωμα και καθημερινή εμπειρία

Σε δικό της σύντομο χαιρετισμό η συγγραφέας αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην απόφασή της να δημιουργήσει στο σχολείο όπου δίδασκε ομάδα εθελοντισμού. «Ήταν η αφετηρία για όλα όσα ακολούθησαν», πρόσθεσε και συνέχισε: «Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι ο εθελοντισμός ήταν βίωμα οικογενειακό γιατί μεγάλωσα ακούγοντας και παρακολουθώντας τον πατέρα μου να εμπλέκεται σε διάφορους οργανισμούς αλλά και να είναι πρόθυμος να προσφέρει πάντα τη βοήθεια του στους συνανθρώπους του. Η μητέρα μου είναι ένας άνθρωπος που προσφέρει εθελοντισμό με ένα δικό της μοναδικό τρόπο που πηγάζει μέσα από τον σπάνιο χαρακτήρα της. Προσπάθησα να μυήσω και τα παιδιά μου τον Παναγιώτη και τον Χρυσοβαλάντη όπως οι περισσότεροι από εμάς και νιώθω όμορφα που ασχολούνται με τα κοινά. Ο εθελοντισμός έγινε σιγά σιγά βιωματική εμπειρία καθημερινότητας για μένα. Εργάζομαι με πάθος και αγάπη προσπαθώντας να δημιουργήσω αλλά και να πρωτοτυπήσω. Δύσκολο, γιατί χρειάζεται πολλή μελέτη και έρευνα για να αποκτήσεις τις κατάλληλες γνώσεις που θα σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις και να πετύχεις την ανανέωση. Ασφαλώς δεν έλειψαν οι δυσκολίες και οι απογοητεύσεις αλλά δεν στάθηκαν εμπόδιο για να με ανακόψουν».

Νέο συστατικό για την ποιότητα της Δημοκρατίας

«Η Ρένα, πέραν από προσωπική φίλη, είναι και ένας σημαντικός άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες και έντονη την αίσθηση της προσφοράς», είπε στην παρουσίαση του βιβλίου ο Νίκος Τορναρίτης και συνέχισε: «Με τη συνολική της δράση και τη διαχρονική στάση ζωής της, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της έννοιας του ενεργού πολίτη αλλά και του μάχιμου εθελοντή. Στη σύγχρονη ζωή, η οικοδόμηση μιας δραστήριας Κοινωνίας των Πολιτών που στηρίζεται στην εθελοντική δράση, αποτελεί ένα νέο συστατικό για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Οι πολίτες έχουν δικούς τους τρόπους οργάνωσης σε ομάδες και σύνολα με δικές τους προτεραιότητες και ευαισθησίες. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις με τους εθελοντές τους σχηματίζουν οργανωμένες παρεμβάσεις στη δημόσια ζωή. Οι προκλήσεις για την πρόοδο και ευημερία μιας πολιτείας δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους, της εξουσίας και των κομμάτων. Συνομιλητής και διαμεσολαβητής για τους πολίτες είναι η Κοινωνία των Πολιτών και οι Εθελοντικές Οργανώσεις. Οι διάφορες εθελοντικές δράσεις έχουν διευρύνει τους στόχους τους για επίλυση προβλημάτων και αναβάθμιση της ποιότητας της καθημερινής ζωής των πολιτών. Σε αυτό το πλαίσιο ο Εθελοντισμός συναντά την Τοπική Αυτοδιοίκηση που διαδραματίζει τον δικό της ρόλο για μια αποκεντρωμένη εξουσία, πιο κοντά στους πολίτες. Ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι πολύ σημαντικός καθώς οι Τοπικές Αρχές έχουν την δυνατότητα να είναι πιο κοντά στον πολίτη και να αναλαμβάνουν άμεσα την εφαρμογή στοχευμένων πολιτικών. Γι’ αυτό και η σύνδεση μεταξύ Εθελοντισμού και Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επιχειρεί η αγαπητή Ρένα στο βιβλίο της δεν είναι καθόλου τυχαία. Η Ρένα προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα εάν υπάρχει στρατηγική προώθησης του εθελοντισμού στην τοπική κοινωνία και στοχεύει στην αξιοποίηση των κατάλληλων τεχνικών ώστε οι δημότες να αναπτύξουν στάσεις και συμπεριφορές κοινωνικής προσφοράς και ευθύνης. Τα μέσα που χρησιμοποιεί για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η μελέτη της υπάρχουσας βιβλιογραφίας, η χρήση συγκεκριμένων ερωτηματολογίων και οι συζητήσεις με άτομα που έχουν μακρόχρονη εμπειρία στον εθελοντισμό».

Μια έννοια διαφορετική από τη φιλανθρωπία

«Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο της Ρένας αντιλαμβάνεται αμέσως το εύρος της έρευνας που έχει γίνει», συνέχισε ο Ν. Τορναρίτης. «Το βιβλίο», πρόσθεσε, «χωρίζεται σε δύο διακριτά μέρη που αναλύουν τις δύο βασικές έννοιες: τον Εθελοντισμό και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το πρώτο μέρος περιέχει τον ορισμό της ευρείας έννοιας του εθελοντισμού, καθώς και μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της πορείας του μέσα από την ιστορία της ανθρωπότητας, ξεκινώντας από την αρχαιότητα και καταλήγοντας στον 21ο αιώνα. Στη συνέχεια γίνεται μια αξιόλογη προσπάθεια για καταγραφή των σημαντικότερων εθελοντικών οργανώσεων και ΜΚΟ ανά την υφήλιο και δίνονται συγκεκριμένα παραδείγματα εθελοντισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περιγραφή του τοπίου του εθελοντισμού στην Κύπρο μέσα από την ιστορική ανασκόπηση και την καταγραφή των κυπριακών εθελοντικών οργανώσεων. Στο πρώτο αυτό μέρος του βιβλίου παρουσιάζονται και συγκεκριμένα παραδείγματα εθελοντισμού στην Κύπρο, ενώ δίνεται έμφαση και στον θεσμό του Επιτρόπου Εθελοντισμού και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που θεσπίστηκε το 2013 με την εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Σε αυτό το σημείο αξίζει πιστεύω να αναφερθεί ότι η Κύπρος είναι η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που διαθέτει δημόσιο αξιωματούχο που να ασχολείται αποκλειστικά με θέματα εθελοντισμού, κάτι που αποδεικνύει και τη μεγάλη σημασία που αποδίδουμε ως κοινωνία στην έννοια του εθελοντισμού. Αναλύοντας την έννοια του σύγχρονου εθελοντισμού, η συγγραφέας τονίζει: «Ο εθελοντισμός σήμερα απέκτησε διαφορετική έννοια από τη φιλανθρωπία. Στοχεύει σε αλλαγή νοοτροπίας και κουλτούρας που ενισχύει την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική οικονομία συμβάλλοντας στην επίλυση σύγχρονων προβλημάτων. Καταδεικνύεται έτσι η ανάγκη ενός σύγχρονου μοντέλου εθελοντισμού που να μπορεί να αναπτύξει στάσεις και συμπεριφορές μιας καλής δημοκρατικής κοινωνίας».

Αμφίδρομη επικοινωνία με οφέλη εκατέρωθεν

Όπως ανέφερε ο Ν. Τορναρίτης «το δεύτερο μέρος του βιβλίου αναλύει την έννοια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με αναφορές στη σχετική νομοθεσία, τις αρμοδιότητες και κυριότερες πηγές εσόδων των Δήμων, αλλά και τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση. Μετά από μιαν περιεκτική ιστορική ανασκόπηση του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Κύπρο, η συγγραφέας παρουσιάζει τα αριθμητικά δεδομένα της έρευνας της για τον εθελοντισμό στην τοπική κοινωνία, όπως αυτά συγκεντρώθηκαν μέσα από τα ερωτηματολόγια που απέστειλε στους Δήμους. Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου βρίσκεται και η ουσία της όλης μελέτης και έρευνας, εφόσον η συγγραφέας προβαίνει σε συγκεκριμένες εισηγήσεις για να εμπλακούν στον εθελοντισμό όσα περισσότερα μέλη της τοπικής κοινωνίας είναι δυνατόν, αλλά και να αναπτυχθεί η εθελοντική κουλτούρα στους δημότες. Με αυτό τον τρόπο, το βιβλίο δεν περιορίζεται μόνο σε μια θεωρητική προσέγγιση, αλλά προτείνει και μια στοχευμένη πρακτική εφαρμογή στην κυπριακή πραγματικότητα. Η Ρένα στην προσπάθεια της για εκσυγχρονισμό και περαιτέρω ανάπτυξη του εθελοντισμού σε τοπικό επίπεδο, προτείνει μια Αυτόνομη Επιτροπή Εθελοντισμού που να απαριθμεί από 5 έως 8 μέλη και η οποία να είναι υπόλογη στο Δημαρχείο αλλά να λειτουργεί μόνο με μη εκλεγμένους δημότες. Ο Υπεύθυνος (ή Πρόεδρος) της Επιτροπής θα πρέπει να μπορεί ο ίδιος να επιλέξει τα άτομα της ομάδας του για να επιτευχθεί καλύτερη και πιο αποτελεσματική συνεργασία. Λόγω έλλειψης κατάλληλου νομικού πλαισίου, η συγγραφέας προτείνει ακόμα τη δημιουργία ενός χάρτη-εγχειριδίου με ενιαίες κατευθυντήριες γραμμές και στόχους για καλύτερη κατανόηση και συνεργασία μεταξύ των μελών της Επιτροπής. Σημαντική είναι και η εισήγηση για δημιουργία «τράπεζας εθελοντών», μιας βάσης δεδομένων δηλαδή που θα μπορεί να λειτουργεί ως εργαλείο για την ομαδοποίηση και χρησιμοποίηση των εθελοντών ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους και τον ελεύθερο τους χρόνο. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, οι δράσεις της εν λόγω Επιτροπής Εθελοντισμού μπορεί να επεκτείνονται πέρα από τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες για στήριξη των ευάλωτων ομάδων του Δήμου και σε άλλους τομείς όπως είναι η προστασία του περιβάλλοντος και η καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης, η αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων, η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, η εθελοντική προσφορά στον αθλητισμό, τη μουσική, τον χορό και την τέχνη, καθώς και η επιμόρφωση και εκπαιδευτική ενίσχυση των δημοτών όλων των ηλικιών. Ιδιαίτερη σημασία αποδίδει η συγγραφέας στην ύπαρξη κινήτρων και επαίνων, αλλά και στην ευθύνη των τοπικών αρχών για δημιουργία πνεύματος εθελοντισμού και αλληλεγγύης με στόχο οι δημότες να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές της ιδέας. Χαρακτηριστικά αναφέρεται στο βιβλίο: «Ο εθελοντής είναι μέρος της τοπικής κοινωνίας, οι Δήμοι έχουν χρέος να προωθήσουν την ιδέα του εθελοντισμού και να καλλιεργήσουν στενή συνεργασία μεταξύ τους, βοηθώντας τον δημότη να αντιληφθεί ότι είναι τιμή του να είναι εθελοντής». Τα συμπεράσματα της μελέτης της Ρένας καταδεικνύουν πως η ανάπτυξη στρατηγικής σε μία καλά οργανωμένη τοπική κοινωνία μπορεί να κατευθύνει και να οδηγήσει τους δημότες να αποκτήσουν κουλτούρα προσφοράς, να ενδυναμώσουν τις μεταξύ τους σχέσεις και συγχρόνως να αγαπήσουν τον Δήμο τους, αναπτύσσοντας μία αμφίδρομη επικοινωνία με οφέλη εκατέρωθεν».

«Σε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων ο εθελοντισμός μπορεί να παίξει ένα αποφασιστικότερο ρόλο στην ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης, μέσα από τη στενή συνεργασία μεταξύ πολιτών και τοπικών αρχών», κατέληξε στην παρουσίασή του ο Νίκος Τορναρίτης. «Γι’ αυτό η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα προωθούν τον θεσμό του εθελοντισμού και θα διευρύνουν τα πεδία εφαρμογής του χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια. Η εισήγηση της Ρένας για δημιουργία Εθελοντικής Επιτροπής στους Δήμους με συγκεκριμένο μοντέλο λειτουργίας μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ενδυνάμωση της συνεργασίας μεταξύ πολιτών και τοπικής αυτοδιοίκησης. Ενδυναμώνοντας αυτή τη συνεργασία και καλλιεργώντας την εθελοντική κουλτούρα στην τοπική κοινωνία, προκύπτουν πολλαπλά οφέλη και για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Ο εθελοντισμός δημιουργεί καινούργια θετικά πρότυπα στην κοινωνία. Όπως τονίζει και η ίδια η Ρένα στις τελευταίες γραμμές του βιβλίου της, «προβάλλοντας το πρότυπο του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη με κοινωνικές ευαισθησίες, επαναπροσδιορίζονται οι αξίες και τα ιδανικά του ανθρώπινου δυναμικού, η διοίκηση γίνεται αποδοτικότερη, αποκτά συλλογικότητα και βελτιώνεται ο δημοκρατικός πολίτης». Αυτό ακριβώς επιζητούμε κι εμείς σήμερα ως κυπριακή κοινωνία. Τον δημοκρατικό, ενεργό και ευαισθητοποιημένο πολίτη. Διότι αυτό είναι το κλειδί που θα μας οδηγήσει σε μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία. Αγαπητή Ρένα σε χαίρομαι και σε συγχαίρω για την πραγματικά σημαντική δουλειά σου, η οποία μας γεμίζει ελπίδα για το μέλλον και μας βοηθά να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για εμάς και τα παιδιά μας. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το βιβλίο σου μπορεί να αξιοποιηθεί από όλους μας ως εργαλείο ανάπτυξης δράσεων και πολιτικών στον τομέα του εθελοντισμού, της περαιτέρω ανάπτυξης της Κοινωνίας των Πολιτών και των αρχών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Γιατί ο στόχος μας είναι μια κοινωνία με δραστήριους πολίτες, ικανούς να οργανώνονται και να παρεμβαίνουν στη δημόσια ζωή, να διευρύνουν την ποιότητα της Δημοκρατίας μας και να συμβάλουν στα νέα μεγάλα αιτήματα».

Η μαρτυρία του Λυκούργου Κάππα

«Είχα την χαρά και τιμή να είμαι μαθητής της κυρίας Ρένας στην πρώτη και δευτέρα Γυμνασίου», είπε ο φοιτητής Λυκούργος Κάππας στην παρέμβασή του στην εκδήλωση. «Έτσι άλλωστε γνωριστήκαμε», συνέχισε «και μαζί με άλλους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου, μας ενέταξε στην ομάδα εθελοντισμού του σχολείου. Από τα πρώτα της λόγια, πριν ξεκινήσουμε τη δράση μας ως ομάδα, ήταν πως η ιδέα και αξία του εθελοντισμού θα μας ακολουθούσε για μια ζωή. Μας διαβεβαίωσε πως οι δρόμοι μας θα ξανασυναντηθούν κάποτε μετά από πέντε, μετά από δέκα χρόνια. Μας είπε συγκεκριμένα θυμάμαι, πως αν συνεχίζαμε να ασχολούμαστε με τον εθελοντισμό θα ήταν αναπόφευκτο να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας, αφού η ίδια μας τόνιζε ότι το μεγάλο της πάθος μαζί με τη μουσική ήταν ο εθελοντισμός. Είχε δίκαιο. Εφτά χρόνια μετά, με καλεί να μιλήσω για τον εθελοντισμό, στον οποίο η ίδια  με ενέταξε επίσημα για πρώτη φορά, στην παρουσίαση του νέου της βιβλίου «Εθελοντισμός και Τοπική Αυτοδιοίκηση». Όταν μου τηλεφώνησε, προτείνοντάς μου να πω λίγα λόγια για τις εμπειρίες που απέκτησα από την συμμετοχή μου στην εθελοντική ομάδα του σχολείου, ήξερα από εκείνη τη στιγμή ποιο περιστατικό ήθελα να αναφέρω. Στο σχολείο πάντα η κυρία Ρένα παρότρυνε όλους τους μαθητές, αλλά ιδίως εμάς που ήμασταν στην ομάδα του εθελοντισμού, να περνούμε χρόνο τα διαλείμματα  με τους συμμαθητές μας από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής, πέραν από τις άλλες δραστηριότητες που οργανώναμε. Μια μέρα με βρήκε και με παρακίνησε να πάω στην Τάξη Ειδικής Αγωγής να βοηθήσω μια συμμαθήτριά μου που  είχε συνοδό μαζί της. Έτσι κι εγώ έχοντας υπόψη τις παροτρύνσεις της αυτές, περνώ έξω από την αίθουσα των συμμαθητών μας του Τμήματος Ειδικής Αγωγής. Εκεί υπήρχε μια μαθήτρια με αυτισμό η οποία είχε σοβαρά προβλήματα κινητικότητας και ομιλίας. Για να περπατήσει χρειαζόταν βοήθεια άλλου ατόμου στο οποίο θα μπορούσε να στηριχτεί. Δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά, παρά μερικές σκόρπιες λέξεις. Οπότε τρέχω να τη βοηθήσω με τη συνοδό της. Περπατήσαμε στους διαδρόμους του σχολείου, της μιλούσα, είπαμε αστεία, γελούσε, πέρασε ένα όμορφο διάλειμμα. Δεν μας είδε κανείς. Ήμουν εγώ, η συμμαθήτριά μου και η συνοδός της. Για μια στιγμή λίγο πριν κτυπήσει το κουδούνι για να επιστρέψουμε στις τάξεις μας είδα φευγαλέα την κυρία Ρένα να μας βλέπει και να χαμογελά. Ένιωσα περήφανος αφενός, επειδή βοήθησα τη συμμαθήτρια μου και αφετέρου επειδή είχα δει την ικανοποίηση της κυρίας Ρένας εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο περιστατικό επαναλήφθηκε ακόμα μια δυο φορές την ίδια χρονιά. Δύο χρόνια αργότερα, στην τρίτη γυμνασίου, συνεχίζοντας τη συμμετοχή μου στην ομάδα του εθελοντισμού, η κυρία Ρένα οργανώνει λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων επίσκεψη στο Ειδικό Σχολείο Αγλαντζιάς για να περάσουμε τη μέρα με τα παιδιά εκεί. Εννοείται με μεγάλη χαρά όλη η ομάδα δεχτήκαμε την πρόταση και οργανωθήκαμε και προετοιμαστήκαμε για την επίσκεψή μας. Εγώ λίγο ήξερα πως οι προετοιμασίες αυτές, μόνο αρκετές δεν ήταν για να με προετοιμάσουν γι’ αυτό που επρόκειτο να μου συμβεί στην επίσκεψή μας αυτή. Η μέρα, λοιπόν, της επίσκεψης έφτασε. Παίξαμε με τους μαθητές του Ειδικού Σχολείου, ζωγραφίσαμε, κάναμε κατασκευές, είδαμε πώς κυλά το πρόγραμμα του σχολείου μια φυσιολογική ήμερα. Και το κουδούνι κτυπά για διάλειμμα. Βγαίνουμε έξω από την αίθουσα, με τα μπισκότα τα οποία έφτιαξαν τα ίδια τα παιδιά εκεί για μας. Μιλώντας, λοιπόν, έξω στην αυλή για τις εντυπώσεις μας με την κυρία Ρένα και την υπόλοιπη ομάδα, βλέπω τη μαθήτρια η οποία πριν από 2 χρόνια  ήταν στο Τμήμα Ειδικής Αγωγής του σχολείου μας, στην οποία έκανα παρέα κάποια διαλείμματα πριν δύο χρόνια. Καθόταν σε τροχοκάθισμα και ήταν μαζί με τη συνοδό της. Την πλησίασα για να τη χαιρετίσω χωρίς να περιμένω να με θυμάται. Πλησιάζοντάς την μαζί με την κυρία Ρένα και δύο άλλους συμμαθητές μου, προσέχω ότι είχε γυρίσει το βλέμμα της καρφωμένο πάνω μας. Μερικές στιγμές αργότερα ξεκινά να γελά και να μας δείχνει γεμάτη χαρά. Όταν φτάσαμε κοντά της ζήτησε βοήθεια με νόημα από τη συνοδό της να σταθεί. Υποβασταζόμενη από τη συνοδό της στάθηκε και έπεσε στην αγκαλιά μου γελώντας και κρατώντας μου σφιχτά το χέρι.  Είχα παγώσει στη θέση μου. Χωρίς να ξέρω πως να αντιδράσω. Γύρισα και είδα την κυρία Ρένα με δάκρυα στα μάτια. Και τότε κατάλαβα τι ήταν τελικά ο εθελοντισμός. Τότε κατάλαβα πως εθελοντής γίνεσαι όχι για το φαίνεσθαι, ούτε από υποχρέωση. Τότε κατάλαβα ότι εθελοντής γίνεσαι για άτομα σαν αυτά. Άτομα που σε έχουν ανάγκη. Εθελοντής γίνεσαι για τον κάθε συμμαθητή σου που πιθανώς να μην είχε την ίδια τύχη με σένα. Εθελοντής γίνεσαι για τον κάθε άνθρωπο. Εθελοντής είναι ό,τι θα έπρεπε να είναι ο κάθε άνθρωπος για τον συνάνθρωπό του. Τότε κατάλαβα ποια ήταν η πηγή του πάθους της κυρίας Ρένας για τον εθελοντισμό. Τότε κατάλαβα ότι δίνοντας στους άλλους, δίνεις στον ίδιο σου τον εαυτό! Κυρία Ρένα, ευχαριστώ που με κάνατε τον «εθελοντή» – άνθρωπο που είμαι σήμερα».